Artikel van de Tubantia site: Link
Samen brachten Jan en Gerrie Geesink afgelopen voorjaar het verstoten geitje Truus groot in het hertenkamp in Neede. Vijf jaar geleden ontfermden ze zich ook al over geit Gait. Tot groot verdriet van Jan overleed Gerrie in november vrij onverwacht. Ze had nog een laatste wens: ‘bij de geitjes zijn’.
Afgelopen voorjaar herhaalde de geschiedenis zich met een verstoten geitje in het hertenkamp. Gerrie noemde haar Truus. Zomaar. Moeder geit duldde slechts één van haar twee borelingen. Een paar weken lang ging het Needse stel zes tot acht keer per dag naar het hertenkamp in het Ter Weemepark aan de Peppelendijk om Truusje de fles te geven. De laatste tijd trekt Jan (70) meerdere malen per week in z’n eentje naar de plek waar hij de zorg voor eerst geit Gait en later voor Truus met zijn vrouw deelde. „Ze hoefde maar Truus te roepen en het geitje kwam uit het hok rennen. En Gait erachteraan.”
Gerrie en Jan Geesink afgelopen zomer met het geitje Truus, dat ze samen met de fles hebben grootgebracht. © Tubantia (Lars Smook)
Nog één keer naar het hertenkamp
Gerrie was voor de tweede keer teruggekeerd uit het ziekenhuis na herhaaldelijke maagbloedingen en nierfalen in de weken daarvoor. Haar hart en longen trokken het niet meer. Wat restte was palliatieve zorg. „Er was niets meer aan te doen”, blikt Jan terug op die zware dagen. „Het was haar vurige wens om nog één keer met z’n tweeën naar het hertenkamp te gaan. Ik stelde voor om iets met de Wensambulance of zo te regelen. Vanwege het gedoe met de zuurstofapparatuur aan de rolstoel en corona zag ze daar tegenop. Toch wilde ze maar wat graag.”
Truus kreeg zes tot acht keer per dag de fles nadat ze door haar moeder was verstoten.
Truus kreeg zes tot acht keer per dag de fles nadat ze door haar moeder was verstoten. © Lars Smook
De Vlearmoesbus bracht uitkomst. Jan is naast vrijwilliger van het hertenkamp ook vrijwillig chauffeur op de Vlearmoesbus en vertelde Annie Bruntink over de wens van Gerrie. „Annie is de vrouw van voorzitter Gerrit Bruntink van de Stichting Vlearmoesbus, een echte doorpakker. Ze stelde Gerrie de vraag of ze echt nog een laatste keer naar het hertenkamp wilde. Het antwoord laat zich raden. ‘Dan gaan we dat vanmiddag regelen’, klonk het vastberaden.”
De betraande ogen van Jan Geesink glunderen weer een beetje als hij dat ritje nog eens terughaalt. Niet alleen zijn vrouw is een groot plezier gedaan, ook Jan zelf put veel kracht uit die laatste keer in het hertenkamp met Gerrie. „Ze riep Truus en daar kwam de geit aangehuppeld. Net als altijd. Gerrie had het vaak over Truus en Gait. Ze had en speciale band met deze twee dieren. We hebben veel bij ze op het bankje gezeten in de zomer. Toen was er nog niets aan de hand.”
Truus kreeg zes tot acht keer per dag de fles nadat ze door haar moeder was verstoten. © Tubantia (Lars Smook)
Met groen uit de moestuin op de fiets
Collega-vrijwilliger Harry Overbeek is even bij Jan thuis op bezoek. „We missen Gerrie, ook als vrijwilligersgroep op de vrijdagmiddag. Gerrie was er altijd met koffie een thee. Ze hoeft zich om de geiten overigens geen zorgen te maken. Ik zie Jan regelmatig met een blad groen uit z’n moestuin naar het hertenkamp fietsen. Hij is er net zo mee begaan als Gerrie.”
Jan zegt het fantastisch te vinden dat de familie Bruntink het voor elkaar heeft gekregen om de laatste wens van Gerrie coronaproof in vervulling te laten gaan. „Gerrit reed en ik zat achterin de bus naast Gerrie in haar rolstoel. Heel mooi dat we dit nog met elkaar hebben beleefd.” Gerrie Geesink - Larink overleed op donderdag 26 november op 69-jarige leeftijd.